Terug naar Europa

In Kazachstan brengen we nog een paar dagen aan het Altai gebergte door. De weg richting het oosten begint veelbelovend door een mooi berglandschap met af en toe zicht op een stuwmeer. Voorbij het stuwmeer komen we in een brede vallei terecht die langzaam omhoog loopt. De bergen aan weerszijden kunnen we door de bewolking niet zien. Dat valt een beetje tegen. Het brede dal strekt zich nog een heel stuk voor ons uit en het lijkt er niet op dat de bewolking gaat verdwijnen. We keren al om voordat we het punt hebben bereikt tot waar we mogen komen.

In het westen hebben we meer geluk. Het weer is een stuk opgeknapt. We rijden helemaal door tot het punt waar het asfalt ophoudt. Daar vinden we een mooi kampeerplekje bij een doorwading van een snelstromend riviertje. We wassen onszelf in de rivier. Na de wasbeurt en het eten van ons gebruikelijke schaaltje pasta wordt ons duidelijk waarom dit de gouden bergen worden genoemd. De ondergaande zon zet de bergen in een hele bijzondere gouden gloed. Echt prachtig om te zien! Maar na een minuut of 10 is het schouwspel alweer voorbij.

Om van de Kazachse Altai in de Russische Altai te komen, moet je dus ergens de grens over zien te komen. In de, voor Kazachse begrippen, oostelijke Altai zijn helemaal geen grensovergangen. In de westelijke Altai is er één, maar die is alleen bedoeld voor lokaal verkeer. Dus daar mogen alleen Russen en Kazakken over. De grensovergangen voor buitenlanders zijn nog verder naar het westen. En om van daaruit naar de Russische Altai te komen moet je eerst een heel stuk naar het noorden om vervolgens weer zuidoostwaarts de bergen in te rijden. Dat betekent dus een flink eind omrijden.

We besluiten een soort krappe binnenbocht te nemen over B en C wegen en een wat kleinere grensovergang. Deze beslissing pakt goed uit. Bij de grens is het wel lang wachten, maar als we aan de beurt zijn gaat alles vlot en zonder gedoe. De wat kleinere wegen in Rusland liggen er prima bij. Althans beter dan we de afgelopen tijd gewend waren. We kunnen daardoor behoorlijk opschieten en binnen 2 dagen zijn we al klaar met ons binnenbochtje. Als we de hoofdweg door de Altai bereiken is het wel even schrikken geblazen. Het blijkt een hele populaire bestemming voor vakantie vierende Russen te zijn. Met de gebruikelijke kermis van dien. Daar moeten we wel weer even aan wennen. Gelukkig wordt het rustiger hoe verder je richting de Mongoolse grens komt.

De route slingert zich door de bergen langs kleine riviertjes. Er zijn de mooiste bushcamp plekjes te vinden. Dat is dus echt iets voor ons. Het laatste stuk voor de grens krijgen we alvast een voorproefje van hoe het er aan de Mongoolse kant uit moet zien. Bijna alle reizigers die we de laatste weken zijn tegengekomen reizen ook door naar Mongolië. Voor ons is dat deze keer te ver. Vlak voor de grens gooien we de auto om en beginnen we aan de onvermijdelijke terugreis.

Als we de bergen uit zijn rijden we in één dag door naar Novosibirsk. In deze grote stad is het weer eens tijd voor een hotel en de kapper. En hoewel Novosibirsk maar liefst 5 Ierse pubs rijk is, krijg ik het niet geregeld om ergens de laatste testmatch van de Lions tour in Nieuw Zeeland vertoond te krijgen. (En ja, ik heb bij alle 5 nagevraagd.) Dat wordt dus weer 12 jaar wachten.....

In een paar dagen maken we de oversteek naar de Oeral, waar we weer voet op Europese bodem zetten. Het stuk door Siberië gaat niet door een onaardig landschap, maar is weinig afwisselend. Ook is er onderweg weinig bezienswaardigs te vinden. Hierdoor is het prima om veel kilometers te maken. Vanwege de lange dagen kunnen we ook 's avonds nog lang doorrijden. En omdat we ook nog eens overnachten op de truckers parkeerplaatsen langs de doorgaande weg, schieten we heel behoorlijk op.

In de Oeral zelf trekken we nog een kleine 2 dagen uit om ook dit gebergte te bekijken. Het is een soort middelgebergte vol met meren. Omdat de oevers van de meren zijn volgebouwd met datcha's, kost het ons best wat moeite hier geschikte kampeerplekjes te vinden. Maar uiteindelijk vinden we natuurlijk altijd wel iets.

Nu we weer terug zijn in Europa merk je aan een hele hoop kleine dingen dat deze reis langzaam ten einde komt. Moskou verschijnt op de borden. De wegen worden beter. Je hoeft geen moeite te doen een goede supermarkt te vinden. De laatste malariapil. De laatste keer de was gedaan. Het opmaken van de noodvoorraad eten. De koffie gaat erop vooruit. De laatste dirtroad (waarna er toch altijd nog weer eentje komt). De eerste malaria-maandag zonder pil.

Na de Oeral wordt het landschap weer vlakker. Toch is het hier wat afwisselender dan aan de Siberische kant. Daarnaast zijn er hier een paar steden die het bezoeken wel waard zijn. In Kazan zien we voor het eerst de Wolga, die we daarna een tijdje stroomopwaarts zullen volgen. De stad zelf en ook het bekende Kremlin vallen ons wat tegen. Nizhny Novgorod bevalt ons wat beter. Ook deze stad ligt mooi aan de Wolga en heeft een fraai Kremlin. Verder doet de stad wat gezelliger aan.

Verderop langs de Wolga bereiken we de zogenaamde gouden ring. Dit is een ring van steden ten noordoosten van Moskou die van betekenis zijn geweest in de Russische geschiedenis. Enkele ervan liggen aan de Wolga en overal zijn de 3 K's (kerken, kloosters en Kremlins) goed vertegenwoordigd.

Inmiddels zijn we al een (klein) stukje ten westen van Moskou. Onze indruk van Rusland is heel positief. Ja, de afstanden zijn groot, er zijn veel muggen en de Russen zijn op het eerste gezicht misschien niet de aardigste mensen die we op deze reis zijn tegengekomen. Toch is het hier prettig reizen. Het weer is behoorlijk aangenaam. De steden hebben echt wel wat meer te bieden dan grauwe communistenflats. Corruptie moeten we nog tegenkomen. We zijn zelfs pas één keer aangehouden en dat was voor het gebruikelijke praatje (waar kom je vandaan en waar ga je naartoe). En de enkele Rus die Engels spreekt blijkt gewoon heel aardig en behulpzaam te zijn.