Vrouwenzaken en mannendingen

Overlanden is net het normale leven. We verdelen de huishoudelijke taken zo eerlijk mogelijk. Zo rijdt Erik Memphis veilig rond en doe ik de navigatie. Zo doe ik de research en de planning en doet Erik het onderhandelen en de financiën. Ik houd Memphis van binnen schoon en Erik zorgt voor het technisch onderhoud. Voor het dagelijkse eten snijdt Erik de groenten en ik kook. En samen doen we de afwas.

Als vrouw on the road ben ik toch al wel behoorlijk wat vreemde zaken tegen gekomen. Iran spande hierin de kroon. Met name de voorgeschreven dresscode en de hoofddoek maakten een en ander lastig. Stel jezelf voor hurkend boven een squat toilet met veel stof van wijde kleding om je heen, een zonnebril die van je hoofddoek afglijdt, een tas die je nergens kan opzetten of durft neer te zetten, een WC-rol onder je oksel, het ontbreken van verlichting waardoor je ook een zaklamp beet houdt en een voet tegen de deur om hem dicht te barricaderen, dan snap je dat een toilet bezoek niet mijn favoriete hobby was. Mannen hebben het dan toch wat makkelijker.

In iran is het vrouwen toilet vaak ook nog met een gordijn voor de buitenwereld afgeschermd. Alsof het not done is om naar toilet te gaan. Ofzo. Verder was het soms ook opmerkelijk dat als ik iemand iets vroeg of iets wilde regelen, mannen Erik het antwoord gaven. Ook werd ik bij het handen schudden overgeslagen. Meest aparte was nog wel dat medewerkers bij het afsluiten van onze autoverzekering een foto op kantoor van ons met wat mensen wilden nemen, en dat ik naast de kast moest gaan staan. Maar alles went. En Iran was er zeker niet minder leuk om, alleen soms wat regeltjes om rekening mee te houden.

Onze laatste kilometers in Iran hebben we grotendeels in de woestijn gemaakt. Onderweg maken we stops in Karanaque en Garmeh. Punica oases! Een fantastische bushcamp plek vinden we via Maps-me. Er staat namelijk midden in de woestijn water ingetekend. Er stroomt zelfs zoveel water dat we aan het eind van de dag samen besluiten de was te gaan doen. We maken een kist leeg en vullen deze met het water. Spoelen een paar keer en maken wat wasbewegingen. Erik hangt de waslijn op, wringt uit en ik hang op. Door de warmte en de wind, zie je de was bijna droog worden. Bij het afhalen vinden we de was wel wat stijfjes. Later blijkt (en dat hadden we natuurlijk kunnen weten) dat het water uit een zoutmeer stroomde. En daarom nogal een hoog zout gehalte had. Maar niet getreurd. De volgende dag trekken we fris en fruitig onze weer schone outfits aan.

Voor mij is dat in Iran erg makkelijk. Ik heb 2 wijde tunieken aangeschaft die aan de Islamitische dresscode volden, dus heel veel keuze is er 's ochtends niet. Voor Erik is de enige restrictie een lange broek. Het maakt het leven on the road wel makkelijk.

In de buurt van Gorgan verandert het landschap steeds meer, zien we bergen en groen in de verte. We moeten echter eerst de bergpas nog oversteken. Hier hangt toevallig net een megabui op ons te wachten. Erik rijdt door de hagelstenen Memphis naar de top. De temperatuur is in een half uur tijd met 20 graden gedaald. Brrr. Onze laatste kans op zicht op de Kaspische Zee wordt ons ontnomen en we dalen via een soort tropisch regenwoud af naar zeeniveau.

De kamelen en dromedarissen laten we even achter ons. Het is tijd geworden voor insecten, slangen, wilde zwijnen, vossen en vogels. De laatste dagen in Iran hebben we heerlijk afgesloten. Als klap op de vuurpijl treffen we tijdens ons laatste bushcamp voor de grens met Turkmenistan 2 andere Nederlandse busjes. Een Camp Holland is snel opgezet!

De volgende ochtend nemen we afscheid en rijden Erik en ik richting Turkmenistan. Het land dat mij slapeloze nachten heeft bezorgd inzake onze visumaanvraag die maar niet wilde vlotten. Achteraf nergens voor nodig want vlak voor vertrek lag ons visum netjes in Frankfurt klaar. En waren we blij het alvast in the pocket te hebben omdat we onderweg toch minder fortuinlijke reizigers ontmoet hebben en moeilijke verhalen gehoord hebben. De Bajgiran grens verloopt goed maar bureaucratisch. Als je je op het ergste instelt, valt het altijd weer mee. Met 2,5 uur doorlooptijd en geen extra kosten zijn we zelf erg tevreden en snel rijden we naar Ashgabat.

Nu heb ik al behoorlijk veel landen en steden gezien maar deze hoofdstad slaat echt alles. De gebouwen zijn nagenoeg allemaal van wit marmer, de versiering is goud met groen, overal bloeien rozen en staan grote gouden standbeelden van de president. Grote verlichte vierbaans snelwegen doorkruisen de stad terwijl er maar een paar auto's rondrijden. En wij dus. Op weg naar een sjiek hotel waarvan we weten dat we gratis op de parking mogen kamperen. We sluiten een deal om voor een paar dollar ook van de douche bij de sauna gebruik te mogen maken. Sterker nog, voor nog een paar dollar ga ik gelijk door naar de saloni voor een nieuwe hair-do. Na 3 weken met hoofddoek ben ik daar wel aan toe. Fris en fruitig gaan we die middag dan ook de stad in.

Maar dat valt vies tegen. Alles is ver en door al dat witte marmer lijkt alles op elkaar en is niks als iets herkenbaar. Onopgemerkt lopen we monumenten voorbij. Het woord 'gezellig' bestaat in het Turkmeens denk ik niet. De enige pizzeria in town waar je leuk zou kunnen eten is dicht. Uiteindelijk eindigt Erik met een shashlik van de straat
en ik met wat leftovers van eerdere dagen. We wagen na het eten toch nog een poging tot wat vermaak en eindigen bij iets wat volgens onze kaart een kroeg heet. De Iceberg bar. Hoe verzin je het in een stad in centraal Azie waar het altijd warm is. Maar hier wordt het dan tijd voor mannendingen; bier drinken. Zijn we net aan ons 2e biertje begonnen, wordt ons soort van medegedeeld dat ze om 22.00 uur sluiten. Dus druipen we af en lopen terug naar het hotel. Wat een moeilijk land en een ingewikkelde stad.

De volgende ochtend lacht ons tegemoet. We hadden op de parking al een Landrover zien staan met Nederlands kenteken. De 'bewoners' echter nog niet. Nu worden wij inmiddels behoorlijk vaak voor Russen aangezien, echte Nederlanders herkennen wij wel van verre. En ja hoor, als we in de lobby aan het internetten zijn, spotten we mensen waarvan we vermoeden dat wij met hun willen praten. En zij ook met ons wat zij hadden via via al van de Nederlanders met het gele Volkswagenbusje gehoord. Zo gaat dat in overlanderskringen.

We besluiten ff een bakkie te gaan doen. Het duurt een half uur maar na wat wachten krijgen we prachtige koffie en latte macchiato. Dat dan weer wel. We wisselen nummers, ervaringen en routes uit. Zodoende vertrekken we een paar uur later dan gepland naar Darvaza. Een plaats van niks in het midden van de woestijn waar we naar de gaskrater willen. En ook dit sloeg alles. The door to hell. Een brandend gat midden in de aarde waar gas uit spuit dat brandt. Een kabaal van jewelste en een lekkere warme temperatuur. We wachten de zonsondergang af en rijden met onze gids terug naar de bewoonde wereld. Hier zijn we 's avonds druk met stargazen.

De volgende dag weer een stuk naar het noorden richting Uzbekistan. Als we 's avonds de door to hell hebben gezien dan rijden we vandaag over de road to hell. 80 km lang met verbrokkeld en/of ontbrekend asfalt. Het schiet niet op. Plots valt de motor uit. In the middle of nowhere. We houden het er maar op dat de motor is afgeslagen want na een paar keer starten loopt ie weer als een zonnetje. Bij het laatste tankstation voor de grens komt Memphis ook wat moeilijk op gang. Drie mannen beginnen direct de auto te duwen. Na 5 seconden moet natuurlijk ook de motorkap nog open. Gelukkig blijf ik rustig. Na wat trial&errors hebben we de gouden formule in handen; 3 keer voorgloeien en dan start Memphis ook goed op diesel met een laag octaan gehalte.

Erik weet inmiddels ook hoe deze diesel smaakt. De diesel in Turkmenistan is namelijk zo goedkoop (10 cent) dat we wat extra voorraad de grens over mee wilden nemen. Formeel is dit niet toegestaan en is het opvullen van jerrycans bij tankstations verboden. Waar Erik deze truc geleerd heeft weet ik niet, maar met een stuk tuinslang en wat zuigwerk weten we 40 liter diesel uit de tank te halen. Hiervoor hebben we wel 24 liter van ons water weg moeten gooien. Wat in Turkmenistan dan weer duurder is dan diesel.

Inmiddels zijn we al een dag in Uzbekistan en dat bevalt ons prima. Menukaarten met plaatjes hebben hier echt toegevoegde waarde, op internet kan je zowaar wat sites bekijken en visum wise ligt alles voor ons open. We zijn in het hart van de zijderoute aangekomen!