Terug in de bewoonde wereld

Onze laatste avond in Dushanbe gaat de boeken in als de pizza avond. Omdat we geen zin meer hebben om de deur uit te gaan, besluiten we pizza te bestellen. Volgens de flyer krijgen bij 2 family pizza’s een gratis fles cola. Dat lijkt ons een goede deal dus we laten ze telefonisch bestellen. Aan de telefoon krijgen we te horen dat de actie veranderd is en dat je nu een gratis extra pizza krijgt. Snel bestellen we een extra vegetariana. Groot is de verrassing dat als de pizzabezorger komt, de family pizza’s over 2 dozen verdeeld zijn in verband met het reuzenformaat. Dit betekent dus 6 pizza’s voor ons tweeën op 1 avond. Nu zijn we allebei best dol op pizza, maar 6 is echt way too much, dus we pakken ons aluminium folie erbij en maken er pakketjes van. Op dat moment wisten we nog niet dat deze pizza’s ons later deze week nog erg goed van pas zouden komen.

De volgende ochtend gaan we fris en fruitig op pad. Als we de stad uit rijden wordt het al snel rustiger op de weg en wordt het uitzicht mooier. Erik vergeet echter op de snelheid te letten. We worden door de politie aangehouden omdat we te hard zouden hebben gereden. Erik mee de politie auto in, ik blijf bij Memphis. Om de tijd te doden en vooral de indruk te wekken dat we geen haast hebben, ga ik wat fotootjes maken. Als Erik verslag uit komt brengen blijken we 104 kilometer gereden te hebben waar 70 is toegestaan. Voor 10 USD mogen we doorrijden maar krijgen we geen formele bekeuring. En daar wringt bij mij het probleem, want ik wil best betalen maar niet zonder bekeuring. Het groene biljetje brandt in mijn zak, maar ik stuur Erik toch terug met de melding dat we niet gaan betalen zonder bekeuring. Erik terug naar de polities met de melding dat ‘LadyBoss says No’. 5 minuten later zijn ze ons zat, krijgen we onze spullen terug en stappen we in. Ik glimlach nog even uiterst vriendelijk naar de heren en we vervolgen onze route.

Om bij Kulyab op een grote verkeersopstopping te stuiten. Een landslide zorgt voor veel rommel, stenen en grind op de weg. En dit moet opgeruimd worden. Alle ‘bekenden’ die eerder uit ons hostel in Dushanbe vertrokken zijn, komen we weer tegen. Het is een gezellige bedoening. Heel anders dan een file in Nederland waar iedereen geërgerd stoïcijns voor zich uit zit te kijken of zich uitleeft op zijn telefoon. Hier gaat iedereen de auto uit, wordt er gegeten en gekletst. Kofferbakken en laadruimtes gaan open. Hier komen grote hoeveelheden meloenen en komkommers en water uit te voorschijn die voor goede prijzen verkocht worden. En als de weg weer vrij is, gaan we verder alsof er niks gebeurd is.

We krijgen de Panj river in het zicht. De rivier die Tajikistan van Afghanistan scheidt. Dit betekent naast prachtige uitzichten over de vallei, vooral heel veel controles. In groepjes van 4 a 5 man vinden er patrouilles plaats. Vlak voor Kalaikhum willen we een plekje zoeken om te bushcampen. Als we een mooi plekje aan de rivier vinden, komen er direct militairen aan. Het uitgelezen moment om te vragen of het ok is om hier te overnachten. Met een duidelijk ‘nee’ worden weggestuurd. We interpreteren dit zelf maar als dat te dicht bij de rivier niet ok is, maar aan de andere kant van de weg wel mag. Een paar kilometer verderop vinden we een andere geschikte plaats. Omdat we hier al op hoogte zitten, maken we minimaal kamp, eten we wat koude pizza slices en duiken we snel ons bed in, in de hoop niet midden in de nacht alsnog weggestuurd te worden.

Kalaikhum Khorog staat vandaag op het programma. Dit keer gooit een vrachtauto roet in ons eten. Midden in een doorwading is een grote vrachtauto tot stilstand gekomen. Als wij aan komen rijden, zijn de hulptroepen al bezig de vracht auto weg te trekken en de weg te repareren. Bizar om te zien hoe snel dit soort dingen gaat en voordat we het weten zijn we weer aan het rijden. Khorog blijkt echter te ver voor deze dag. We besluiten vanaf Rushan de Bartang vallei in te rijden. Op een prachtige grassige plek, bij een klein meertje omringd door besneeuwde bergtoppen, maken we ons kamp op. En eten maar maar weer koude pizza. Tijdens het inspectierondje om de auto, zien we een grote spijker in de rechter voorband. Hij loopt echter niet leeg, dus we besluiten er mee door te rijden. Om de warmte een beetje in de auto te houden gaan we snel binnen zitten en steken we wat waxinelichtjes aan. Ons dekbed is weer volop in gebruik.

De dag erna blijkt Khorog een levendig stadje aan het begin van de Pamir Highway te zijn. Hier slaan we maar nog weer wat extra brood en drinken in en hebben we plotsklaps bereik met onze iphones. Sterker nog; we strijken ook even neer bij de Serena Inn voor een kopje koffie. Een super sjiek hotel waar we in de mooie tuin genieten van het uitzicht over Afghanistan. Ineens zien we weer vrouwen in blauwe chadors lopen wat een groot contrast is met de kledingstijl in Tajikistan. Na ook van het toilet gebruik gemaakt te hebben, stappen we weer in en rijden door naar de Garam Chasma hotsprings. Een witte rotsformatie midden in het dorp waar water van 40 graden de bergen uit komt zetten. Aangezien ik dol ben op dit soort dingen en het ons de komende dagen aan een douche ontbreekt gaan we uitgebreid badderen. Helaas doen mannen en vrouwen dit wel gescheiden dus het ene uur mag Ellen, en Erik het andere uur. En ondanks dat dit naakt gebeurt, moeten er tijdens mijn sessie wel een boel groepsselfies gemaakt worden. Zo’n vreemde toerist in het bad is natuurlijk wel een bezienswaardigheid.

In een natuurlijk ruig gebied komen op de een of andere manier veel hot springs voor want de 2e hotspring dient zich de dag erna al weer aan, Bibi Fatima. De weg ernaar toe wordt steeds rotsiger, stoffiger, hoger en steiler. Inmiddels branden er 3 lampjes op het dashboard, maar rijdt Memphis nog vrolijk door. Ook de 8 kilometer steile pas langs het fort naar de hotspring gaan goed. Nu heeft vooral Erik hier veel contact, maar die komt dan ook in het bad een Tajik tegen die al een paar jaar in USA woont. En in het Engels is het toch wat makkelijker praten dan in het Russisch. Na de baddersessie rijden we half de pas af naar een schitterende bushcampplek. We hebben prachtig uitzicht over de Waghan vallei en de besneeuwde Afghaanse bergen. Maar zitten inmiddels op 3200 meter dus de avonden worden steeds korter.

Murghab wordt onze volgende bestemming. Vooraf hadden we ooit bedacht om in Alichur te overnachten maar inmiddels zijn we wel een beetje klaar met de wind en de kou. En de turbo van de motor heeft het inmiddels ook begeven dus we zijn blij als we via een steile pas het Pamir plateau op rijden en op het asfalt terecht komen. Met pijn en moeite bereiken we eind van de dag het Pamir hotel in Murghab. Hier mogen we op de parking kamperen en gebruik maken van de hotel faciliteiten (lees: ’s avonds binnen zitten en een flushing toilet). We ontmoeten hier een Nederlands stel dat de Pamir Highway fietst!!! En een Pools stel dat ook auto problemen heeft. De volgende ochtend zijn 2 van de 3 lampjes op het dashboard uit dus dat lijkt veel belovend. We bieden de Polen aan samen op te gaan rijden om elkaar te kunnen helpen. We zijn er inmiddels achter dat zij een behoorlijk woordje Russisch spreken, en dat is goud waard in deze contreien. Al snel blijkt, dat wij meer aan hun hebben dan zij aan ons. Na een paar honderd meter valt Memphis stil en wil de motor echt niet meer. Met de Polen gaan we op zoek naar een mechanic. De beste mechanic in town blijkt 3 dagen out of town te zijn. Maar al snel komt er andere hulp en wordt Memphis weggesleept. Met de Polen in hun kielzog.

Ze rijden echter zo ver door dat we Memphis geheel uit het oog verliezen en wij een beetje verdwaald rondlopen op zoek naar onze auto. Na wat uren leek te duren, komen de Polen teruggereden om ons op te halen. En stuiten we op een echte bushmechanic. Dit betekent een open vlakte waar wat gesleuteld kan worden. Gereedschap ligt in een modderschuur. Verder wijst niks er op dat het een garage is. Binnen no-time is de motorkap open, wordt er van alles uitgehaald en losgedraaid maar lijkt er geen schot in te komen. Onze, inmiddels, Poolse vrienden gaan na een paar uur op pad om te kijken of er sleepauto’s beschikbaar zijn. Maar wonder boven wonder, nog voordat de Polen terug komen is er witte rook. Het probleem lijkt hem in de uitlaat te zitten, of het roetfilter. Hoe dan ook wordt de uitlaat losgekoppeld en kunnen we weer rijden. Wel met een boel kabaal en zwarte rook van onder de motorkap vandaan maar we hebben er vertrouwen in dat we hiermee de grens kunnen halen. Onze Poolse vrienden vertrekken die middag om 14.00 uur richting de grens. Wij besluiten toch de band ook nog maar te laten repareren en zijn daarna bekaf van alle ellende en besluiten noodgedwongen nog maar een dagje in Murghab te blijven. Dit wordt een dolle avond want ineens rijdt er een auto met Nederlands kenteken langs waar wij enthousiast naar beginnen te zwaaien. Tim en Marcella kunnen na ons warme onthaal niet anders dan ook bij Pamir hotel te overnachten. Met ons bier, hun wijn en onze gezamenlijke groente maken we een heerlijke nasi schotel die we in de yurt opeten. Na de afwas gaan we voor nog wat biertjes het restaurantje in. Het lijkt er op als of we ons zelf wat moed in moeten drinken voor de grote dag morgen.

Het eerste deel van de weg gaat over heel behoorlijk asfalt. Hoeveel te hoger we komen, hoeveel te meer zwarte rook er onder de motorkap vandaan komt. En via het dashboard naar binnen. Dus gaat het raam maar een stukje open. Niet echt lekker bij een temperatuur van rond de 5 graden maar je moet wat. Na een uurtje rijden spotten we onze Nederlandse fietsers langs de kant van de weg. Dat is geen goed teken want zij zouden verder moeten zijn inmiddels. Dus we stoppen snel en kletsen wat en al snel blijkt dat Wendy er door heen zit (inspanning, kou en de hoogte). We verbouwen onze bus, fiets erin, tassen op het bed en Wendy zit prinsheerlijk achterin op onze koelbox. Wij ook blij dat we andere mensen een keer kunnen helpen.

Dan staat de Akbaytal pas voor onze neus. Een pas van 4650 meter met een half gare auto op een slechte gravelweg is geen pretje. De zwarte rook komt aan alle kanten (behalve uit de uitlaat) de auto uitzetten maar we halen het. Ik zie vanuit mijn ooghoek dat de omgevingstemperatuur sensor 45 graden aangeeft. Dat lijkt me niet te kloppen want inmiddels is het gaan sneeuwen. Boven op de top zetten we de auto stil en houden we pauze. Dat zullen we die dag nog wel vaker doen.

De pas naar de grens op 4350 meter halen we ook succesvol. Stijf van de adrenaline (of de kou?) vieren we ons succes boven op de pas. Ik vraag me alleen wel serieus af hoe we ooit boven waren gekomen als we gesleept hadden moeten worden. Maar dat was gelukkig niet nodig.

Zonder extra kosten komen we het land uit en stuiteren we 30 kilometer verderop Kirgizië in. Letterlijk en figuurlijk stuiteren want het lijkt er op dat de schokbrekers het ook begeven hebben. En dat is geen pretje op een weg met superveel corrugations. Omdat we er helemaal klaar mee zijn, besluiten we in een ruk door te rijden naar Osh. De temperatuur warmt langzaam op, de hoogte van de bergen neemt af, er komen weer bomen in het landschap terug en ook Duitse auto’s!

Na vandaag even rustig opgestart te zijn, hebben we voor morgen een afspraak bij een mechanic. Ze hebben zelfs een reclamebord langs de kant van de weg staan met want Engelse teksten over reserveonderdelen en onderhoud dus we hebben er alle vertrouwen in dat ze Memphis weer kunnen fixen. En tot die tijd kunnen wij ieder geval nagenieten van een prachtige ervaring in een ontzettend ruig landschap met de alleraardigste mensen. En van de stadse voorzieningen!