Overlanders Paradise

Na twee en halve maand onderweg te zijn in Centraal Azie, dachten we al behoorlijk wat mooie plekken, steden en natuur gezien te hebben. Maar eerlijk is eerlijk; Kirgizie komt met stip de top 5 ingerold. Vanaf de grens al heeft dit land zijn mooiste kant aan ons laten zien.

Met een rij vol gouden tanden wensen de custos officers bij de grens ons lachend een ‘Welcome to Kyrgystan’. Aangekomen in Osh slapen we op de parking bij een superfijn hostel waar het ontbijt elke ochtend een feestmaal is. En dat 3 dagen achter elkaar. De mechanic waar we Memphis naar toe hebben gebracht is niet zo spraakzaam. En ondanks de Engelse kreten op het uithangbord, is de woordenschat wel erg beperkt. Het duurt en het duurt en we hebben geen idee wat er precies allemaal gebeurt en uit welke uithoeken ze onderdelen vandaan halen maar het lijkt de goede kant uit te gaan. Omdat wachten niet mijn beste eigenschap is, ga ik met wat geld op zak zelf de stad maar eens verkennen. ‘Gelukkig’ zijn er weinig toeristische highlights. Een paar uur later kom ik terug in het hostel met geföhnde krullen, ge-gel-lack-te nagels, gemanicuurde voeten en wimperextensions. Maar van Erik is nog geen spoor te bekennen. We kunnen elkaar ook telefonisch niet bereiken dus dat wordt alsnog een paar uur wachten.

En die paar uur duren nog wat langer omdat Erik vlak bij het hotel gestopt wordt door de politie omdat hij tussen een bepaalde (niet toegestane) tijd langs het Lenin standbeeld reed. Erik was er na 12 uur rondhangen bij de mechanic wel even klaar mee en heeft de heren van de politie met behulp van Google translate laten weten dat er niet gedeald ging worden en dat hij zo snel mogelijk een biertje ging drinken bij het hostel. En zo komt Erik rond 22.00 uur eindelijk de parking opgereden. Met Memphis, die weer loopt als een zonnetje.

De volgende dag zijn we blij weer op pad te kunnen. Maar eerst even een wasbeurt. In Nederland ga je hier meestal voor naar een automatische wasstraat. Niet in Kirgizië. Hier staat er een rij jongens met hogedrukspuiten opgelijnd die eerst schoonspuiten en daarna gaan insoppen. Dan moet de auto naar een zonnig plekje verplaatst worden om te drogen. Om uiteindelijk bij de jongen met de stofzuiger te eindigen die als laatste ook nog een natte doek door het interieur haalt. Dus zodoende gaan we helemaal schoon op weg naar Arslanbob.

De weg en het uitzicht worden steeds mooier. En de weg wordt ook steeds beter. We moeten zelfs tot 2 keer toe tol betalen, maar de kwaliteit van de weg die je hiervoor terug krijgt, laat weinig te wensen over. Er is zo nu en dan een vangrails, er zijn borden met kilometer aanduiding, er zijn benzinepompen die 9 van de 10 keer ook nog koele drankjes en ijsjes verkopen; kortom de infrastructuur en het voorzieningen niveau neemt wat toe. Maar wellicht ligt dit aan ons referentiekader want nu waren wij de laatste tijd ook niet zo heel veel meer gewend. Want Kirgizië bungelt ergens onderaan in de ranking lijstjes op het gebied van economische prestaties.

In Kirgizië wonen veel nomaden. In de zomermaanden trekken zij met hun kudde yaks, paarden, geiten en of schapen vanuit de stad de bergen in waar de resten sneeuw nog aan het wegdooien zijn. In sneltreinvaart zetten de nomadenfamilies hun yurts op. Dit zijn soort ronde tenten waar ze een paar maanden per jaar in wonen. Door deze manier van leven, is iedereen gewend aan ‘kampeerders'. Wat dus ook betekent dat wij overal mogen gaan en staan waar we willen en elke dag de mooiste bushcampplekjes zoeken en vinden.

Om het vertrouwen in Memphis weer helemaal terug te krijgen staat er een nieuwe uitdaging op het programma. Het kleine bergmeertje SongKol. Op 3.000 meter hoogte dus dat wordt weer klimmen. Er zijn wat witte weggetjes en wat tracks ingetekend op onze kaart dus het is even puzzelen hoe en welke route we zullen nemen. Juist op het moment dat er even een 3G signaal op mijn Iphone binnenkomt, krijgen we een berichtje van Nederlandse overlanders met de laatste info over de route en de staat van de weg. Altijd fijn zulke info dus op naar de top. De gravelweg vanaf de verlaten uraniummijn gaat behoorlijk steil omhoog naar 3.300 meter, maar Memphis tuft vrolijk met ons erin omhoog. Net na de pas zien we het meer in de verte al schitterend liggen.

En niet alleen het meer. We zien ook een groepje Nederlandse mountainbikers die een band aan het plakken zijn, in de berm liggen. Zij zijn net zo verbaasd als wij, om in het Nederlands aangesproken te worden. In verband met de hoogte en de kou besluiten we het bij een picknick aan het meer te laten en hier niet te overnachten. De weg aan de andere kant van de berg de pas af is bijna nog mooier dan de heenweg. We rijden nog langs een metershoge sneeuwmuur. Maar daarna zet de zomer snel in.

De omgeving wordt groener, de sneeuw ligt hier alleen nog op de bergtoppen en de temperatuur loopt langzaam verder op. En het volgende meer dient zich al weer aan; Lake Yssyk Kol. Nu ligt dit meer op een heerlijke 1.800 meter, zijn er strandjes, talrijke bushcampplekjes met schaduw, is de temperatuur er heerlijk en kan je er zelfs zwemmen. Het is paradijselijk als je in het koele water ligt en achter je de besneeuwde bergen in China ziet liggen. Zodoende vergeten we de tijd een beetje en lijken we allebei op de hoofdpersoon uit de Chocotof reclame. Dus snel uit de zon en door naar Karakol.

Hier staan we, met 5 andere overlandstellen, op de parking van een guesthouse met een Nederlandse eigenaar. Stoere verhalen worden uitgewisseld, pizza’s worden besteld, gezamenlijk wordt aan auto’s gesleuteld, websites worden via een glasvezel netwerk bijgewerkt, er wordt warm gedoucht en uiteindelijk houden we een gezamenlijke BBQ. Gezelligheid kent geen tijd.

Maar de tijd staat ook niet stil. Met nog 6 weken te gaan, moeten we nog een stuk verder richting het oosten. De Altai mountains op het vierlandenpunt met Rusland, Kazachstan, Mongolie en Rusland worden onze volgende bestemming. Het boek van Arita Baaijens 'Zoektocht naar het paradijs’ heb ik inmiddels uitgelezen. Zij is in die regio op zoek gegaan naar haar paradijs. Wij hebben het paradijs al gevonden en gaan in de Altai op zoek naar mooie bergen en ongerepte natuur. En komen graag nog een keer terug naar Kirgizië om zonder auto maar met een paard of ezel de bergen in te trekken.