Ver weg van de bewoonde wereld

Bij de Carnivore in Nairobi is Erik behoorlijk verwend met grote stukken vlees op spiezen. Ook voor vegetariers gold het 'all you can eat' principe maar na 2 porties vegetarische lasagne had ook ik toch echt wel genoeg gehad. En zodoende waren we klaar voor ons vertrek naar Lake Turkana; het dunst bewoonde gedeelte van Kenia. Hier hadden we uiteraard weer een mooie route voor op het oog.

Onze eerste stop onderweg was Mount Kenia. Bij de Castle Forest Lodge hebben we heerlijk kunnen camperen op de flanken van de berg. We verbleven net buiten het NP met als voordeel dat we geen parktoegang hoefden te betalen en als leuke bijkomstigheid werden we getracteerd op een groep van zo'n 20 forest olifanten die langs kwamen lopen. Maar de berg zelf bleef zich verborgen houden en na zonsondergang koelde het hier op 2500 meter behoorlijk af.

De volgende dag hadden we weer geluk en vanaf het plaatsje Timau hadden we, net voordat de zon onderging, ontzettend mooi uitzicht op de toppen van de met sneeuw bedekte Mount Kenia. De volgende ochtend konden we nog een half uurtje van het uitzicht genieten, voordat de toppen zich in wolken hulden.

Erik had op de kaart een mooie route uitgestippeld die ons buiten de hoofdwegen om naar Lake Naivasha zou moeten brengen. Hier en daar hebben we onderweg nagevraagd of we nog goed gingen en dat bleek steeds zo te zijn maar onderwijl kwamen we steeds dichterbij de grenzen van het Aberdare NP. En dat was natuurlijk niet de bedoeling want we hadden natuurlijk geen zin om de dure toegangsprijs te gaan betalen. Glibberend en glijdend door de olifantenstront kwamen we uiteindelijk bij de gate terecht waar we het met de gate medewerker op een akkoordje hebben gegooid zodat we voor een resident prijs het park in mochten. En dat was dan weer een mooie meevaller!

Via de Thomsons falls rijden we naar Maralal. Het asfalt hebben we inmiddels kilometers geleden achter ons gelaten en onderweg zien we steeds meer en meer kamelen en wordt het landschap droger en droger. Uiteindelijk komen we op een van de mooiste uitzichtspunten in Kenia; de Esolio Escarpment. Moeder Aarde had zo'n 8 miljoen jaar geleden het idee om Afrika in twee stukken te scheuren maar doordat dit niet lukte is een groot gedeelte van Afrika nu opgezadeld met mooie escarpments, riftvalleys, vulkanen,(zout)meren en kraters. En stuk voor stuk zijn die ontzettend mooi om te bekijken.
De natuur had die avond ook een behoorlijk windje voor ons in petto. De bewakers hadden ons verzekerd dat de wind rond middernacht zou gaan liggen, maar toen dit niet het geval bleek, hebben we de auto's zo goed mogelijk proberen te parkeren en hebben we de tenten opgezet. Het leek wel alsof we op een boot sliepen en geradbraakt werden we die ochtend alle vier wakker.

En dat terwijl we nou net een lange reisdag voor de boeg hadden. Het noordelijke deel van Kenia staat bekend als bandit country. Auto's kom je in dit gedeelte van het land bijna niet tegen, wel veel Samburu en Turkana herders die allemaal doodleuk met een groot geweer rondlopen. Ach, en op een gegeven moment went dat ook wel weer en zwaaiden we maar vrolijk naar alles en iedereen die we tegen kwamen.
Aan het eind van de middag kwamen we na uren hobbelen over lava puin dan eindelijk aan bij Lake Turkana, de Jade Sea.

Het is een schitterend meer in een verder ontzettend droog en dor landschap. Het dorpje Loyangalani waar wij 2 nachten hebben doorgebracht, leek op een heuse Punnika Oase. Op de een of andere manier zitten hier hot springs in de grond zodat er volop water is, er palmbomen groeien en we als klap op de vuurpijl een lekker warm zwembad hadden op de camping midden in de woestijn. Wat wil je nog meer.

Omdat we een paar weken geleden besloten hadden niet door te rijden tot aan Ethiopie, was dit ons meest noordelijke punt tijdens deze reis en gaan we vanaf nu weer zuidelijk rijden. We nemen afscheid van Remco en Martine en rijden in een rustig tempo dus weer een deel van de weg die we al gehad hadden terug.

Na een dag of wat komen we aan bij Lake Baringo. Op de camping hangen overal waarschuwingsbordjes voor hippo's die in het meer zitten. De zon is nog niet onder als Erik vanuit de douche komt, en zegt dat er al 2 hippo's rondlopen. Van achter een boom vandaan werpen we een blik op deze ontzettend grote (en gevaarlijke) beesten. Na het eten en als ons vuurtje al een beetje dooft, gaan we maar snel op het dak van de auto zitten. Overal horen we gensuif en gebries van de hippo's rond onze auto en niet heel veel later liggen we dan ook in de tent.

Via de Kerio Valley rijden we naar Eldoret, de kaas capital van Kenia. De eigenaar van de camping is ook de eigenaar de Ken Knit en voor de volgende dag worden we uitgenodigd voor een rondleiding door het bedrijf en mogen we gebruik maken van een van zijn mechanics voor de service beurt aan de auto. Op de camping hebben we een paar gezellige avonden met Wim en Chantal, een Nederlands-Belgisch overlanders stel.

Na een week of 3 in Kenia te hebben genoten, werd het weer tijd voor het volgende land: Oeganda. Via de noordelijke route om Mount Elgon heen, rijden we naar de grens. Daarna brengen we een bezoekje aan de Sipi Falls en aan Jinja, een van de plekken waar de Nijl 'ontspringt'.
Twee dingen zijn ons inmiddels opgevallen aan Oeganda. De kinderen hier op straat behandelen je alsof wij Oscar winnaars zijn. Overal wordt gezwaaid en dit zwaaien wordt vergezeld met veel geschreeuw en gejoel. Is wel grappig om mee te maken.

Verder lijkt Oeganda ontzettend veel op een geciviliseerde variant van de Congo. Alles hier is groen, groener, groenst en mooi heuvelachtig.
Voor de komende tijd staan de apen op ons programma; we willen zowel gorilla's als chimpansees gaan bekijken maar waar we dat precies gaan doen en wanneer we welke permits kunnen krijgen is nog onbekend.