Off the beaten track
Door: Ellen
Blijf op de hoogte en volg Ellen en Erik
18 September 2008 | Congo - Brazzaville, Brazzaville
Wat wij de afgelopen weken allemaal hebben meegemaakt, is haast niet te beschrijven, maar toch ga ik het proberen! Wij hebben hier namelijk echt de tijd van ons leven.
Nadat we Franceville hadden verlaten, zijn we terug naar het noorden gereden. Zo gezegd, zo gedaan en dus doodleuk de evenaar weer over. De weg was al wat slechter en dwars door de jungle maar erg mooi. In Makoua hebben we geprobeerd om een paar daagse trekking te maken in Mwagne NP, maar dit ging op het laatste moment niet door. Met een Italiaans stel zijn we toen voor 1 dag naar Ivindo NP gegaan. Per piroque(een soort uitgeholde boomstam)zijn we met ons vieren en 4 man personeel op pad gegaan naar de Kongou watervallen.
Na het 1e stuk gevaren te hebben, moest er een stuk gelopen worden en daarna nog weer een stukje per boot. De watervallen waren geen Vic Falls, maar toch wel indrukwekkender dan verwacht. Na wat gegeten te hebben en de 1e regenbui(we zaten tenslotte in het tropisch regenwoud)over ons heen te hebben gehad, moesten we weer terug de boot in. Opeens zag Erik een olifant aan de kant van de rivier staan. Dat beest had het lekker naar z'n zin in de regen en vlak voor onze prioque besluit hij van links naar rechts de rivier over te steken. Wij zaten met 8 man in de piroque ademloos toe te kijken. De regen en de kou waren spontaan verdwenen. Omdat de hele trip al met al veel langer had geduurd dan verwacht, moesten we de laatste anderhalf uur in het pikkedonker over de rivier varen. Maar de kapitein wist wat hij deed en rond 8 uur waren we weer veilig aan wal.
Maar toen moest ons Congo avontuur nog beginnen. Na Makoua zijn we naar Mekambo gereden voor de Gabonese douane formaliteiten. De weg was inmiddels veranderd in een weggetje. Een kilometer of 50 verderop lag pas de laatste plaats in Gabon en toen was het weggetje veranderd in een modderpad met hier en daar wat steentjes. De bewoners in dit dorp wisten ons te vertellen dat de weg in Congo nog slechter zou zijn dus een beetje zenuwachtig waren we inmiddels al wel.
Geen bordje met 'Welcome to Congo' maar wel borden met waarschuwingen voor Ebola. Toen ook in Congo de grensperikelen afgehandeld waren, kon het grote avontuur beginnen. De weg was nagenoeg niet zichtbaar door alle begroeiing. De weg werd al helemaal niet door auto's gebruikt; alleen door fietsers en zo incidenteel een brommertje. En door ons dus. Omdat de begroeiing zo dicht was, moesten we met de ramen dicht rijden. Dit is normaal gesproken niet zo erg, maar wel als het buiten ruim 30 graden is en onze LandRover alleen over natuurlijke airco beschikt.Reken er ook nog een portie angstzweet bij en dan kan je je voorstellen hoe wij in de auto zaten.
Nou hebben we niet alleen in de auto gezeten. We hebben namelijk regelmatig bomen moeten verslepen of weg moeten kappen. De 1e 2 bruggetjes op onze route, waren slecht, maar nog net te doen. Voor een bepaald dorp was de brug compleet verdwenen. Met behulp van de bewoners van dat dorp, onze auto en alle recovery gear hebben we van wat bomen een soort brug gebouwd waar we aan het eind van de dag uitgeteld overheen reden.
De volgende dag kregen we van de Chef de Village een enorme voorraad bananen mee en gingen we weer volle moed op pad. Dat het nog even zou duren voordat we in Odzala NP zouden zijn, was ons al wel duidelijk. Die dag erna zijn we tot Ombo gekomen. De bewoners vertelden ons al vol trots dat hier echt gorillas zaten en dat we er de volgende dag als we vroeg vertrokken misschien wel een tegen zouden komen.
Om 6 uur waren we dus weer op pad en ja hoor, na een half uurtje rijden een zwarte vlek midden op de weg wat toch echt een gorilla bleek te zijn. Met tranen in de ogen het geheel zitten aanschouwen. Ons afzien van de afgelopen dagen, werd op een heel mooie manier beloond.
Maar we hadden er nog niet genoeg van want toen we in Mbomo kwamen, hebben we weten te regelen dat we 3 dagen naar Odzala NP konden. Het hoogtepunt van deze trip was de saline midden in de jungle waar een gorilla voor mineralen langs kwam en waar we een uur lang ademloos naar hebben zitten kijken. Wat een mooi beest.
Maar toen moesten we natuurlijk ook nog weg zien te komen uit Odzala. En we hadden al gehoord dat ook deze weg slecht was. Nou dacht ik dat wij inmiddels onze grenzen voor wat een goede of slechte weg was al wel verlegd hadden, maar dit sloeg werkelijk alles. Alleen maar modder, bergen, gaten en water en verder wij samen met z'n tweeen en de auto in de grote jungle. Ik had al bijna een halve marathon naast de auto gelopen om Erik aanwijzingen te geven. Gelukkig dook er zo nu en dan iemand uit de bosjes op die kon helpen als we vast zaten maar op deze manier kon deze hele trip wel eens ernstig lang gaan duren.
Gelukkig kwam op een gegeven moment de held van onze trip in zicht: een ontzettend stoere vrachtwagen chauffeur met 10 mannen in de laadbak die wel van aanpakken wisten. Verschillende keren hebben zij met hun knieen aan toe in hun onderbroek in de modder gestaan om ons eruit te scheppen. Tot 2 keer toe hebben ze ons met de vrachtauto losgetrokken. Ongelofelijk wat een prestaties; van zowel de mannen, de vrachtwagenchauffeur als wel van Erik.
Wij zagen er na dagen lang niet douchen, weinig eten en veel zweten inmiddels beestachtig uit. Maar onze auto zag er nog beestachtiger uit; een grote scheur in de voorruit door een tak die toch iets sterker bleek te zijn, een gebroken ver-straler doordat de rem niet reageerde, de lier werkt niet meer, de 2e accu is ook kapot, beschermplaat van de remschijf is verbogen, allerlei kabels hangen los en er zit een soort deuk over de zijkant van de auto van toen we toch iets verder weggleden dan gepland.
Onder overlanders is de grensovergang van Nigeria naar Kameroen (Mamfe-Ekok) berucht. Naar ons idee kan deze grensovergang van Gabon naar de Congo aan het lijstje van slechte wegen toegevoegd worden.
Maar inmiddels zijn we in Brazzaville aangekomen; wat een heerlijke stad. We hadden een 15 daags visum waarvan we verwacht hadden maar een paar dagen te gebruiken, maar inmiddels moeten we jammer genoeg gaan opschieten. We hebben het ongekend naar ons zin gehad in de Congo en dat komt niet alleen door het zien van de 2 gorillas, maar vooral door de gastvrijheid van de mensen en de ongereptheid van de natuur.
Van het weekend gaan we met de ferry naar Kinshassa en zijn we in de DRC. Over deze ferry overtocht gaan de meest wilde verhalen de ronde dus we zijn benieuwd naar dit stukje van Centraal Afrika.
Nadat we Franceville hadden verlaten, zijn we terug naar het noorden gereden. Zo gezegd, zo gedaan en dus doodleuk de evenaar weer over. De weg was al wat slechter en dwars door de jungle maar erg mooi. In Makoua hebben we geprobeerd om een paar daagse trekking te maken in Mwagne NP, maar dit ging op het laatste moment niet door. Met een Italiaans stel zijn we toen voor 1 dag naar Ivindo NP gegaan. Per piroque(een soort uitgeholde boomstam)zijn we met ons vieren en 4 man personeel op pad gegaan naar de Kongou watervallen.
Na het 1e stuk gevaren te hebben, moest er een stuk gelopen worden en daarna nog weer een stukje per boot. De watervallen waren geen Vic Falls, maar toch wel indrukwekkender dan verwacht. Na wat gegeten te hebben en de 1e regenbui(we zaten tenslotte in het tropisch regenwoud)over ons heen te hebben gehad, moesten we weer terug de boot in. Opeens zag Erik een olifant aan de kant van de rivier staan. Dat beest had het lekker naar z'n zin in de regen en vlak voor onze prioque besluit hij van links naar rechts de rivier over te steken. Wij zaten met 8 man in de piroque ademloos toe te kijken. De regen en de kou waren spontaan verdwenen. Omdat de hele trip al met al veel langer had geduurd dan verwacht, moesten we de laatste anderhalf uur in het pikkedonker over de rivier varen. Maar de kapitein wist wat hij deed en rond 8 uur waren we weer veilig aan wal.
Maar toen moest ons Congo avontuur nog beginnen. Na Makoua zijn we naar Mekambo gereden voor de Gabonese douane formaliteiten. De weg was inmiddels veranderd in een weggetje. Een kilometer of 50 verderop lag pas de laatste plaats in Gabon en toen was het weggetje veranderd in een modderpad met hier en daar wat steentjes. De bewoners in dit dorp wisten ons te vertellen dat de weg in Congo nog slechter zou zijn dus een beetje zenuwachtig waren we inmiddels al wel.
Geen bordje met 'Welcome to Congo' maar wel borden met waarschuwingen voor Ebola. Toen ook in Congo de grensperikelen afgehandeld waren, kon het grote avontuur beginnen. De weg was nagenoeg niet zichtbaar door alle begroeiing. De weg werd al helemaal niet door auto's gebruikt; alleen door fietsers en zo incidenteel een brommertje. En door ons dus. Omdat de begroeiing zo dicht was, moesten we met de ramen dicht rijden. Dit is normaal gesproken niet zo erg, maar wel als het buiten ruim 30 graden is en onze LandRover alleen over natuurlijke airco beschikt.Reken er ook nog een portie angstzweet bij en dan kan je je voorstellen hoe wij in de auto zaten.
Nou hebben we niet alleen in de auto gezeten. We hebben namelijk regelmatig bomen moeten verslepen of weg moeten kappen. De 1e 2 bruggetjes op onze route, waren slecht, maar nog net te doen. Voor een bepaald dorp was de brug compleet verdwenen. Met behulp van de bewoners van dat dorp, onze auto en alle recovery gear hebben we van wat bomen een soort brug gebouwd waar we aan het eind van de dag uitgeteld overheen reden.
De volgende dag kregen we van de Chef de Village een enorme voorraad bananen mee en gingen we weer volle moed op pad. Dat het nog even zou duren voordat we in Odzala NP zouden zijn, was ons al wel duidelijk. Die dag erna zijn we tot Ombo gekomen. De bewoners vertelden ons al vol trots dat hier echt gorillas zaten en dat we er de volgende dag als we vroeg vertrokken misschien wel een tegen zouden komen.
Om 6 uur waren we dus weer op pad en ja hoor, na een half uurtje rijden een zwarte vlek midden op de weg wat toch echt een gorilla bleek te zijn. Met tranen in de ogen het geheel zitten aanschouwen. Ons afzien van de afgelopen dagen, werd op een heel mooie manier beloond.
Maar we hadden er nog niet genoeg van want toen we in Mbomo kwamen, hebben we weten te regelen dat we 3 dagen naar Odzala NP konden. Het hoogtepunt van deze trip was de saline midden in de jungle waar een gorilla voor mineralen langs kwam en waar we een uur lang ademloos naar hebben zitten kijken. Wat een mooi beest.
Maar toen moesten we natuurlijk ook nog weg zien te komen uit Odzala. En we hadden al gehoord dat ook deze weg slecht was. Nou dacht ik dat wij inmiddels onze grenzen voor wat een goede of slechte weg was al wel verlegd hadden, maar dit sloeg werkelijk alles. Alleen maar modder, bergen, gaten en water en verder wij samen met z'n tweeen en de auto in de grote jungle. Ik had al bijna een halve marathon naast de auto gelopen om Erik aanwijzingen te geven. Gelukkig dook er zo nu en dan iemand uit de bosjes op die kon helpen als we vast zaten maar op deze manier kon deze hele trip wel eens ernstig lang gaan duren.
Gelukkig kwam op een gegeven moment de held van onze trip in zicht: een ontzettend stoere vrachtwagen chauffeur met 10 mannen in de laadbak die wel van aanpakken wisten. Verschillende keren hebben zij met hun knieen aan toe in hun onderbroek in de modder gestaan om ons eruit te scheppen. Tot 2 keer toe hebben ze ons met de vrachtauto losgetrokken. Ongelofelijk wat een prestaties; van zowel de mannen, de vrachtwagenchauffeur als wel van Erik.
Wij zagen er na dagen lang niet douchen, weinig eten en veel zweten inmiddels beestachtig uit. Maar onze auto zag er nog beestachtiger uit; een grote scheur in de voorruit door een tak die toch iets sterker bleek te zijn, een gebroken ver-straler doordat de rem niet reageerde, de lier werkt niet meer, de 2e accu is ook kapot, beschermplaat van de remschijf is verbogen, allerlei kabels hangen los en er zit een soort deuk over de zijkant van de auto van toen we toch iets verder weggleden dan gepland.
Onder overlanders is de grensovergang van Nigeria naar Kameroen (Mamfe-Ekok) berucht. Naar ons idee kan deze grensovergang van Gabon naar de Congo aan het lijstje van slechte wegen toegevoegd worden.
Maar inmiddels zijn we in Brazzaville aangekomen; wat een heerlijke stad. We hadden een 15 daags visum waarvan we verwacht hadden maar een paar dagen te gebruiken, maar inmiddels moeten we jammer genoeg gaan opschieten. We hebben het ongekend naar ons zin gehad in de Congo en dat komt niet alleen door het zien van de 2 gorillas, maar vooral door de gastvrijheid van de mensen en de ongereptheid van de natuur.
Van het weekend gaan we met de ferry naar Kinshassa en zijn we in de DRC. Over deze ferry overtocht gaan de meest wilde verhalen de ronde dus we zijn benieuwd naar dit stukje van Centraal Afrika.
-
18 September 2008 - 16:56
Astrid:
Ik zat met smart op weer een verhaal van jullie te wachten, maar deze avonturen maken het lange wachten meer dan goed! Dit is volgens mij wat jullie willen. Soms zou ik voor even een insect willen zijn om jullie te bekijken...
Lieve groeten As & Peet -
18 September 2008 - 17:16
Leny En Bert:
Maar goed dat je het allemaal niet van te voren weet wat je precies te wachten staat. Dit slaat echt wel alles. Stelletje krachtpatsers zijn jullie. We waren erg blij weer wat van jullie te horen. Veel beschermengeltjes kunnen jullie wel gebruiken. Doei papa en mama -
18 September 2008 - 18:51
Cees:
mooi verhaal heb er van genoten
succes verder -
18 September 2008 - 19:42
Dirma:
Wow!! Wat een spannende verhalen zeg! Echt gaaf dat jullie de gorilla's hebben gezien. Lijkt mij ook fantastisch. maaruh, doe je wel een beetje voorzichtig. Jullie hebben nog minstens een jaartje voor de boeg...hahaha.
groetjes Dirma -
18 September 2008 - 20:36
Mariska:
Wat een toestanden! En ik me maar druk maken over die post van jullie ... Slaat nergens op dus na het lezen van jullie avonturen. Geniet van de luxe van de stad voor zo lang het duurt. Van het weekend uitgebreider mail. Gr. Mariska -
18 September 2008 - 20:55
Marina De Groot:
Tjeeetje..bizar gewoon wat jullie allemaal meemaken.
Helemaal super en spannend
geniet maar lekker van je pizza -
19 September 2008 - 08:20
Jeroen:
wauw! Meer woorden zijn overbodig! -
19 September 2008 - 10:25
Bram En Helma:
Nou Bram kan het niet geloven dat jullie een echte gorilla hebben gezien.Wij vinden het super spannend wat jullie allemaal meemaken. Blijf genieten! Liefs Bram en Helma. -
19 September 2008 - 13:28
Brice & Heleen:
Hoi hoi! Wow, wat een avontuur! Klinkt erg spannend, en wat een ervaring (zolang jullie weer heelhuids verder kunnen natuurlijk!). Wij kunnen ons voorstellen dat jullie onder de indruk waren van de dieren. Super dat jullie dat meemaken!! Geniet ervan!! Wij zullen de foto's aan Jason en Gael laten zien; ze vinden het leuk jullie daarop te zien, en de dieren natuurlijk! -
19 September 2008 - 20:25
Annette & Jan:
Fantastisch, wat een mooi verhaal. Zoiets beleef je maar 1x in je leven. Wouw.....een olifant, een gorilla, wat past nog meer in dit rijtje?
Heel veel plezier verder met jullie mooie avontuur. -
21 September 2008 - 18:03
Hugo En Viola:
Dat klinkt allemaal reuze spannend! Waarschijnlijk wel een heel goed gevoel als je zo'n rit achter de rug hebt. Wat een mooie foto van die Gorilla. STOER!
-
22 September 2008 - 17:51
Diny En Gerrit.:
Gelukkig dat jullie weer veilig in de bewoonde wereld zijn. wat een onderneming volgens de fotos en het verhaal is het wel de moeite waardgeweest wat geweldig dat jullie het zo naar de zin hebben . maar wees wel voorzichtig hier is alles goed. groetjes. pa en ma. te -
23 September 2008 - 10:56
Floris & Marieke:
Hoi Ellen en Erik
Leuk jullie berichtje te lezen in het gastenboek! We hebben net jullie laatste reisverslag gelezen en geweldig zeg wat jullie zo meemaken. We zijn jaloers dat jullie gorilla's hebben gezien!
Heel veel plezier en take care! Hopenlijk lukt het een beetje de auto weer op te lappen.
Floris & Marieke -
28 September 2008 - 20:40
Ard En Nienke:
Heeeeey,
Mooie foto's en goede verhalen man! top!
Hier alles oke. Ons huis is verkocht, we wonen weer in O'sum en gaan op zoek naar een nieuw huis. Verder alles zijn gangetje..
Grtz en nog veel reisplezier!
Ard en Nienke -
29 September 2008 - 19:24
Mireille:
Hallo Ellen en Erik, Wat een avonturen. Het is al spannend om de verhalen te lezen, laat staan om ze mee te maken. Geniet van jullie wereldse reis.
Groet, Mireille van Vught
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
