Donker Afrika

Maanden geleden toen we door Centraal Afrika reisden en het hier ontzettend goed naar ons zin hadden, zeiden we al tegen elkaar dat het toch wel erg mooi zou zijn als we aan het eind van onze reis nog naar het oosten van de DRC zouden kunnen gaan. Maar aan het eind van het jaar zorgden de rebellen in de Kivu provincies voor behoorlijk wat onrust zodat het plan weer in de ijskast terecht kwam. Maar ons bloed kroop waar het niet gaan kon.

Dagen lang hebben we gewikt en gewogen of we het wel of niet moesten doen. We waren zenuwachtig, hadden er diarree van en konden niet slapen. Ontzettend veel websites hebben we bekeken (die geen van allen echt positief waren) en overal waar we konden hebben we rondgevraagd, maar niemand kon ons echt op de hoogte brengen van hoe de situatie in de DRC zou zijn. Totdat we bij de Oegandese grens waren, en het daar nog weer gevraagd hadden, kregen we eindelijk definitief 'groen' licht om te gaan.

Met zweet in onze handen overhandigden we onze paspoorten aan de Oegandese kant om uitgestempeld te worden. De douane medewerkers hadden hier het beste met ons voor en zodoende kregen we een grote watermeloen en banaantjes mee voor onderweg. Even een stukje Niemandsland waar weer eens hier en daar klappen werden uitgedeeld en toen de DRC douane waar we ons visum nog moesten regelen.

Anderhalf uur later waren we er klaar voor en verlieten we naar ons idee het veilige douane gebied voor het gebied dat een maand of wat geleden door rebellen geregeerd werd. En dat was te zien onderweg. Overal reden de auto's van alle mogelijke hulpverleningsinstanties en er was volop controle van onze papieren.

En uiteraard proberen sommige officials er een slaatje uit te slaan als ze in hun ogen weer een stel rijke mzungu's zien aankomen. Zo zou Erik toch echt een bekeuring van 10 USD gaan krijgen voor het autorijden met slippers aan. Gelukkig zijn we ook hier met een lach en een praatje in het Frans weer onderuit gekomen.

En na 100 spannende kilometers gereden te hebben, kwamen we aan in Goma; de provincie hoofdstad van noord Kivu die ontztettend mooi aan Lake Kivu ligt. Uitgeteld en vol adrenaline hebben we een hotel gevonden aan de hoofdstraat waar we de hele avond met een Turbo King in de hand volop hebben zitten genieten van het leven in Centraal Afrika en het feit dat we dit deel er levend en zonder problemen vanaf hebben gebracht. Wat een heerlijk gevoel en wat is Centraal Afrika toch anders dan het meer georganiseerde Oost en Zuid Afrika.

We hadden een paar dingen in gedachten om te gaan doen, maar zowel het beklimmen van de actieve vulkaan als het bezoeken van Kahuzu Biega PN bleken in verband met de veiligheidssituatie niet te doen. Het bezoeken van de mountain gorilla's was echter geen enkel probleem en zodoende gingen we die volgende dag weer doodleuk dezelfde weg terug rijden naar Bukima, de uitvalsbasis voor de gorilla's.

En zoals we dat gewend waren in Centraal Afrika gingen Erik en ik samen, met 3 rangers erbij de jungle in. Onderweg liepen we door verschillende soorten begroeiing heen en na een uur of 2 lopen kwamen we bij de plek aan waar de gorilla's blijkbaar de nacht hadden doorgebracht. We gingen hun ochtendspoor volgen en de rangers kapten voor ons de weg door het oerwoud vrij; wat een begroeiing.

Maar ineens zagen we door en tussen al dat groen in wat zwarte vlekken bewegen en hoorden we geluiden; de door ons gezochte Kabirizi familie met 34 (!) leden. Er waren babies, kleintjes, vrouwtjes en mannetjes en een monsterlijk grote silverback. We moesten in principe 7 meter afstand houden maar dit lukte eigenlijk nooit. Overal waar we keken zaten de gorilla's en omdat wij de enige twee waren, konden we ze ontzettend goed en van dichtbij zien. Het uur vloog voorbij maar de ervaring was subliem.

Na het gorilla avontuur zijn we weer terug gegaan naar Goma. Goma is een beetje een aparte stad. De vulkaan is in 2002 voor het laatst tot uitbarsting gekomen en zodoende ligt er door de hele stad heen een onzettend brede strook met lava steen en puin. En door al dat puin is het er ook behoorlijk stoffig. Verder liggen er rondom de stad heen ontzettend veel grote vluchtelingenkampen. Hier zitten mensen die door het geweld, de oorlog en door de vulkaanuitbarsting geen huis meer hebben of in ieder geval niet veilig meer zijn. En omdat er zoveel vluchtelingenkampen zijn, zitten er ook ontzettend veel hulpverleningsinstanties.

De UN is ook massaal aanwezig onder de noemer MONUC. Op een ontzettend groot terrein staat al het materieel opgeslagen en om de 5 minuten vliegt er een UN vliegtuig of UN helicopter over. Overal in de straat rijden blauwhelmen rond en we komen er zelfs achter dat de sikhs die aan de operatie mee doen, blauwe tulbanden dragen. En dat is best apart om te zien.

Helaas laat ons visum het niet toe dat we ons buiten de Noord Kivu provincie begeven. Onze geplande rondje om Lake Kivu heen kan dus niet door gaan. Nu gaan we morgen naar Rwanda en gaan we via de Rwandese kant langs Lake Kivu naar het zuiden.

Misschien is het in Nederland lastig voor te stellen, maar wij hebben de laatste dagen genoten van de DRC. En dat komt niet alleen door het zien van de gorilla's, maar ook door de bijzondere manier van leven in Centraal Afrika. Het is allemaal net wat echter, ruiger en rauwer dan de meer toeristische landen. Dit is Donker Afrika zoals je je dat vroeger voorstelde.