Op safari
Door: Erik
Blijf op de hoogte en volg Ellen en Erik
04 Juli 2009 | Tanzania, Arusha
Met de auto weer tip top in orde werd het tijd om ons weer een weg naar het noorden te banen. We wilden graag in de Serengeti zijn zo rond eind juni om de grote trek te zien in de western corridor. Volgens onze informatie zouden de gnoes en de zebra's zich dan moeten verzamelen voor de Grumeti rivier. Met heel veel mazzel zouden we dan net op tijd zijn om de beesten de rivier te zien oversteken. Dat schijnt een heel spektakel te zijn omdat er nogal wat krokodillen op de loer liggen voor een lekker hapje.
Om in de buurt van de Serengeti te komen moesten we heel Tanzania van zuid naar noord doorkruisen. We kozen ervoor de kortste in plaats van de beste weg te nemen, dwars door de nauwelijks bewoonde binnenlanden. We konden behoorlijk goed opschieten want deze weg bleek verrassend goed. Blijkbaar wisten de hulpverleners hier nog niet van, want die waren nergens te bekennen. Het was heerlijk om weer eens door een stukje Afrika te rijden dat (nog) niet is 'geholpen'.
Bij Mwanza bereikten we weer Lake Victoria. Ondanks dat we een grote ronde om dit meer heen hadden gereden hadden we het meer zelf eigenlijk nog bijna niet gezien. Omdat we toch een beetje haast hadden gunden we onszelf alleen een lunchpauze met uitzicht op het meer. Wel jammer, want Mwanza leek ons wel een stad waar we ons een paar dagen hadden kunnen vermaken. Maar de grote trek wacht op niemand, dus wij moesten door.
Toen we bij de poort van de Serengeti aankwamen bleek dat de praktijk niet helemaal overeen kwam met de theorie. De gnoes waren namelijk nog niet toe aan het oversteken van de Grumeti rivier. Dat zou naar verwachting pas in de 1e week van augustus gebeuren. Zo lang konden we natuurlijk niet wachten, dus gingen we maar gelijk het park in. In de western corridor zagen we wel heel veel gnoes en zebra's, maar de hele grote trek was toch niet zo indrukwekkend als wij ons hadden voorgesteld. Neemt niet weg dat het wel een mooi gezicht was om zoveel dieren bij elkaar te zien.
De 2e dag was blijkbaar leeuwendag.
Tijdens onze gamedrive reden we van het ene kopje (hoopje stenen) naar het andere kopje. Het leek wel alsof er op ieder kopje leeuwen lagen te zonnebaden. We hebben het niet precies bijgehouden, maar we denken toch zeker 25 van die luie donders te hebben gezien.
De 3e dag stond in het teken van hyena's. Overal waar we keken zagen we deze beesten door het gras hobbelen. Eigenlijk verbaasde ons dat niets, want gedurende de 2 nachten dat we in de Serengeti op de camping hadden gestaan hadden we naast leeuwengebrul ook veel hyena's gehoord.
Van de Serengeti gingen we gelijk door naar de Ngorongoro krater. Je mag de krater eigenlijk alleen in als je een officiele gids meeneemt. Omdat onze auto maar 2 zitplaatsen heeft kunnen wij geen gids meenemen. Bij de headquarters vroegen we dan ook om speciale toestemming om de volgende ochtend zonder gids in de krater te mogen afdalen. Na een half uurtje discussieren hadden we het voor elkaar en konden we ons klaarmaken voor de nacht op het Simba camp.
Het beruchte Simba camp. Hierover hadden we alleen maar slechte verhalen gehoord en ook Ellen had er geen goede herinneringen aan overgehouden toen ze de vorige keer in Tanzania was. Het kamp ligt mooi op de kraterrand, maar 's nachts wordt het er ijskoud en de hygiene laat op zijn zachts gezegd nogal te wensen over. Dat wij het er eigenlijk wel prima vonden kan 2 dingen betekenen. Of het kamp is er recentelijk behoorlijk op vooruit gegaan, of wij zijn van die viespeuken geworden dat het ons niet eens meer opvalt. We houden het maar op het eerste.
De volgende ochtend gingen we dan voor dag en dauw de krater in. Ook hier zagen we weer veel leeuwen en hyena's. Maar in tegenstelling tot de Serengeti bleken de roofdieren hier drukke baasjes. In plaats van luieren waren ze allemaal bezig met eten, loeren en jagen. We hadden constant het idee dat dit dan eindelijk de dag zou worden waarop we een kill gingen zien. Maar hoeveel het er ook op leek, het kwam er maar niet van. Zo blijft er voor ons dus nog steeds wat te wensen over. En dat is misschien maar goed ook, want we hebben nog wel wat parken voor de boeg.
Maar dat is allemaal later zorg. Nu gaan we eerst maar eens richting de kust om weer eens van de warmte te genieten. We hebben het de laatste tijd namelijk regelmatig erg koud gehad.
Om in de buurt van de Serengeti te komen moesten we heel Tanzania van zuid naar noord doorkruisen. We kozen ervoor de kortste in plaats van de beste weg te nemen, dwars door de nauwelijks bewoonde binnenlanden. We konden behoorlijk goed opschieten want deze weg bleek verrassend goed. Blijkbaar wisten de hulpverleners hier nog niet van, want die waren nergens te bekennen. Het was heerlijk om weer eens door een stukje Afrika te rijden dat (nog) niet is 'geholpen'.
Bij Mwanza bereikten we weer Lake Victoria. Ondanks dat we een grote ronde om dit meer heen hadden gereden hadden we het meer zelf eigenlijk nog bijna niet gezien. Omdat we toch een beetje haast hadden gunden we onszelf alleen een lunchpauze met uitzicht op het meer. Wel jammer, want Mwanza leek ons wel een stad waar we ons een paar dagen hadden kunnen vermaken. Maar de grote trek wacht op niemand, dus wij moesten door.
Toen we bij de poort van de Serengeti aankwamen bleek dat de praktijk niet helemaal overeen kwam met de theorie. De gnoes waren namelijk nog niet toe aan het oversteken van de Grumeti rivier. Dat zou naar verwachting pas in de 1e week van augustus gebeuren. Zo lang konden we natuurlijk niet wachten, dus gingen we maar gelijk het park in. In de western corridor zagen we wel heel veel gnoes en zebra's, maar de hele grote trek was toch niet zo indrukwekkend als wij ons hadden voorgesteld. Neemt niet weg dat het wel een mooi gezicht was om zoveel dieren bij elkaar te zien.
De 2e dag was blijkbaar leeuwendag.
Tijdens onze gamedrive reden we van het ene kopje (hoopje stenen) naar het andere kopje. Het leek wel alsof er op ieder kopje leeuwen lagen te zonnebaden. We hebben het niet precies bijgehouden, maar we denken toch zeker 25 van die luie donders te hebben gezien.
De 3e dag stond in het teken van hyena's. Overal waar we keken zagen we deze beesten door het gras hobbelen. Eigenlijk verbaasde ons dat niets, want gedurende de 2 nachten dat we in de Serengeti op de camping hadden gestaan hadden we naast leeuwengebrul ook veel hyena's gehoord.
Van de Serengeti gingen we gelijk door naar de Ngorongoro krater. Je mag de krater eigenlijk alleen in als je een officiele gids meeneemt. Omdat onze auto maar 2 zitplaatsen heeft kunnen wij geen gids meenemen. Bij de headquarters vroegen we dan ook om speciale toestemming om de volgende ochtend zonder gids in de krater te mogen afdalen. Na een half uurtje discussieren hadden we het voor elkaar en konden we ons klaarmaken voor de nacht op het Simba camp.
Het beruchte Simba camp. Hierover hadden we alleen maar slechte verhalen gehoord en ook Ellen had er geen goede herinneringen aan overgehouden toen ze de vorige keer in Tanzania was. Het kamp ligt mooi op de kraterrand, maar 's nachts wordt het er ijskoud en de hygiene laat op zijn zachts gezegd nogal te wensen over. Dat wij het er eigenlijk wel prima vonden kan 2 dingen betekenen. Of het kamp is er recentelijk behoorlijk op vooruit gegaan, of wij zijn van die viespeuken geworden dat het ons niet eens meer opvalt. We houden het maar op het eerste.
De volgende ochtend gingen we dan voor dag en dauw de krater in. Ook hier zagen we weer veel leeuwen en hyena's. Maar in tegenstelling tot de Serengeti bleken de roofdieren hier drukke baasjes. In plaats van luieren waren ze allemaal bezig met eten, loeren en jagen. We hadden constant het idee dat dit dan eindelijk de dag zou worden waarop we een kill gingen zien. Maar hoeveel het er ook op leek, het kwam er maar niet van. Zo blijft er voor ons dus nog steeds wat te wensen over. En dat is misschien maar goed ook, want we hebben nog wel wat parken voor de boeg.
Maar dat is allemaal later zorg. Nu gaan we eerst maar eens richting de kust om weer eens van de warmte te genieten. We hebben het de laatste tijd namelijk regelmatig erg koud gehad.
-
04 Juli 2009 - 13:12
Jeroen:
Na maanden eindelijk weer een fipo!!!
stoere foto's! Bijna einde reis? -
04 Juli 2009 - 14:02
Dirma:
Grappig zeg! Jullie hebben het koud in Afrika en wij hebben het ontzettend warm hier in NL. Het is al een week zo'n 25-30 graden. Jammer dat de trek nog niet is begonnen. Maar volgens mij mogen jullie niet klagen wat betreft het aantal dieren dat jullie gezien hebben. -
04 Juli 2009 - 17:11
Cees:
leuk hier tropisch en daar vrij koud -
05 Juli 2009 - 08:59
Chantal:
jullie willen een 'kill' zien....wij nog altijd een luipaard!!!! wie weet binnenkort! Groetjes uit Mwanza!
www.dagobertinoostafrika.blogspot.com -
07 Juli 2009 - 19:30
Mireille Van Vught:
Afgelopen weekeinde was er een 'kill' in Amsterdam. Taxichauffeur slaat klant dood.
Het lijkt wel op een jungle.
Gelukkig is dat in Almelo heel anders. Daar lopen de 14 jarigen relletjes te schoppen midden in de nacht. Maar gelukkig geen 'kill'.
Nog 90 dagen in Afrika?
Geniet er nog maar heerlijk van.
Groetjes, Mireille -
07 Juli 2009 - 19:39
Maria De Groot:
Hallo Ellen en Erik,
Eindelijk een bericht terug uit het soms hectische Nederland, waar jullie waarschijn-lijk geen last van hebben. Ik lees trouw jullie verslagen en realiseer me dat jullie over 3 maanden al weer terug zullen zijn. Heb ik het goed begrepen dat jullie zonder auto terugkomen naar Nederland? Bij SPF zijn (uiteraard) aardig wat zaken veranderd. Ten eerste het "huwelijk" met NSP, wat afgelopen weekend gevierd is met een uitje naar Scheve-ningen. Prachtig weer, veel te doen en erg gezellig. Paula is inmiddels "overgelopen" naar NSP: die is secretaresse geworden bij Henk van der Stam en wij hebben momenteel een uitzendkracht op haar plaats zitten. Ook zit er sinds 3 weken een uitzendkracht op mijn "duo-plek". Even afwachten of ze mogen blijven. Ook Debbie heeft in maart SPF Beheer verlaten voor Cordares. Door het huwelijk met NSP gaat er ook weer intern verhuisd worden. MER schuift op naar links en NSP gedeeltelijk naar rechts en ook deels geïinter-greerd in het SPF-pand. Privé hebben we ook een aardig roerig jaar achter de rug. Bert (mijn man) heeft vorig jaar eerst tijdens onze vakantie in Zuid-Spanje een licht herseninfarct gehad, gevolgd door een hartinfarct in augustus. Met het hart is hij aan het kloten geweest tot 15 april. Toen is hij voor de 4e keer gedotterd en een 3e stent geplaatst en nu gaat het eindelijk de goede kant op. Nog twee staaroperaties voor de boeg, maar dan hopen we toch dat onverwachte ziekenhuisbezoeken even tot het verleden behoren. En tussen deze ziekenhuisbedrijven door is onze jongste dochter in februari getrouwd, dus toch ook wel leuke dingen. Erik en Ellen, geniet nog van de tijd die jullie rest op dit mooie continent en tot een volgende keer. -
09 Juli 2009 - 19:39
Leny En Bert:
Ik heb het luipaard gevonden hoor. Mooi bericht. Wij zitten in Istrie. Lekker warm. Heel veel groetjes en fijne laatste maanden -
18 Juli 2009 - 12:38
Henriette.:
Lieve ellen en erik,
Leuk jullie weer te zien en horen.Wat beleven jullie weer veel mooie en spannend dingen.Wij gaan morgen naar scandinavie ruim 3.weken.Veel geluk en plezier nog!xxjes uit hardinxveld!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
