Nog steeds in Namibië

Met een zo goed als nieuwe auto konden we dan eindelijk het Kaokoland verder gaan verkennen. Samen met Taco en Brenda die speciaal 2 dagen langer in Opuwo waren blijven hangen om ons weer op weg te helpen, waarvoor nogmaals bedankt. Via Sesfontein zijn we naar Purros gereden, een dorpje dat erom bekend staat dat je daar gemakkelijk de woestijnolifanten kunt zien. Onderweg ernaartoe zagen we al heel veel wild en het landschap was bijzonder mooi. Het is opvallend om te zien hoeveel wild je hier in het noorden van Namibië ook buiten de nationale parken kunt zien. In Purros zelf zijn we ’s ochtends onder begeleiding van Bertus, de gids van de community campsite, een stuk stroomopwaarts de droge rivierbedding in gereden. Het duurde niet lang of we hadden geluk, 2 olifanten waarbij we ook nog net konden zien dat een baby-tje bij was. Niet veel verderop kwamen we ook nog een eenzame olifant tegen die zich nogal agressief gedroeg, iets waar de woestijnolifanten blijkbaar een handje van hebben. Op de terugweg naar het kamp kwamen we de olifanten die we eerder hadden gezien nog een keer tegen. Het bleken nu 3 volwassenen te zijn met 1 baby die precies daar wilden oversteken waar wij stil stonden. We hebben ze dus van heel dichtbij kunnen bewonderen en we waren super tevreden met ons tripje naar Purros.

Omdat de afstanden in Namibië nogal groot zijn en we op het moment niet zoveel zin hebben om hele dagen in de auto te zitten, namen we weer een paar dagen de tijd om naar de Skeletoncoast te rijden. Omdat we vooraf niets geboekt hadden, konden we voor het nationale park alleen toegang voor één dag krijgen. Toen we door het park reden vonden we dat helemaal niet erg. Het kale, ruige landschap en de kou en de wind maken het geen gebied waar je eens even lekker lang vakantie gaat houden. Het was wel bijzonder om door dit gebied te rijden. Onderweg hebben we ook nog een bezoek gebracht aan de zeeleeuwen kolonie in Cape Cross. Deze bleek niet meer zo groot te zijn en lang niet zo hard te stinken als ik het mij herinnerde.

De volgende dag reden we naar Swakopmund waar we een leuke centraal gelegen lodge vonden waar we ook mochten kamperen. We maakten gretig gebruik van de voorzieningen die een stad van een beetje omvang biedt. Even iets drinken op een terrasje, lekker uit eten en een beetje shoppen. Vanuit Swakopmund hebben we een uitstapje gemaakt naar het Namib-Naukluft park. Daar hebben we de Welwitschia-drive gereden, een uitgestippelde route door een erg kaal en droog landschap langs allerlei bezienswaardigheden en uitzichtspunten. De één wat interessanter dan de ander, maar in het totaal wel heel leuk. We kwamen Taco en Brenda niet helemaal toevallig daar tegen. Samen hebben we kamp gemaakt op een wel ernstig afgelegen plekje en een kleine braai geïmproviseerd. De volgende dag zijn we via Walvisbaai weer teruggereden naar Swakopmund. Deze stad kon ons niet echt boeien, maar het duinlandschap tussen Walvisbaai en Swakopmund was mooi om te zien.

Vanuit Swakopmund zijn we weer richting het noorden gegaan omdat we Etosha NP nog steeds op ons to-do lijstje hadden staan. Onderweg zijn we gestopt bij Spitzkoppe, een mooi berglandschap waar we een kampeerplekje hadden zoals je ze niet vaak tegenkomt. Het bekertje wijn bij het kampvuur smaakte ons prima daar. De volgende dag was het kilometers maken in de richting van Etosha. We kampeerden er een kilometer of 10 voor de poort, zodat we de volgende dag vroeg het park in konden. In het park reden we van waterhole naar waterhole. Omdat het nog steeds niet veel geregend heeft verzamelen de beesten zich hier om te drinken. Op deze manier is het redelijk eenvoudig om heel veel beesten van dichtbij te zien. We hadden dan ook behoorlijk wat geluk en hebben op dag 1 al heel wat gezien, zelfs leeuwen. Op de campsite in het park was er ook een waterhole, die 's avonds ook nog eens verlicht werd. Met een wijntje in de hand naar drinkende neushoorns, giraffen, leeuwen en olifanten kijken; het kan slechter. De volgende dag zagen we vlak bij de uitgang van het park ook nog een hele grote groep olifanten met diverse kleintjes erbij. Een prachtig gezicht.

Na twee korte reisdagen en een relaxdag kwamen we aan bij het Waterberg plateau. In dit park komt een aantal bedreigde diersoorten voor die je op andere plekken niet zo snel tegen komt. Tijdens de gamedrive die we daar deden, zagen we dan ook Sabel- en Roan antilope en een hele kudde Eland. De volgende ochtend wilden we naar de top van het plateau hiken. Druk lopend en pratend stuitten we opeens op een groep bavianen, sterker nog, we bleken er midden in te staan. De gids had de vorige dag ons nog verteld dat de apen niet agressief waren en dat ze alleen maar naar voedsel zochten. Deze bavianen verschilden met de gids van mening en begonnen ons gewoon aan te vallen. We schrokken ons een dubbele rolberoerte (zoals Ellen dat zegt), misschien wel een driedubbele. We zijn maar omgedraaid en zo rustig mogelijk uit de groep bavianen weggelopen. Dat bleek een goede zet te zijn want ze lieten ons verder met rust. Het duurde trouwens wel een klein half uurtje voordat we een nieuwe poging ondernomen om de bavianen te passeren; stelletje helden dat we zijn.

Daarna zijn we naar Windhoek gereden waar we dan eindelijk een nieuwe koelbox aan gaan schaffen. Het betekent wel dat het hele opbergsysteem in de auto (voor zover je dat een systeem kunt noemen) op de schop moet. Ons verblijf in Windhoek gaat dus wel weer een paar daagjes duren. Hebben we mooi tijd om af en toe eens een pizza te gaan eten. We hebben ons wel voorgenomen om de zuidelijke helft van Namibië (Sossusvlei en Fish River Canyon) iets sneller af te werken dan we het noorden hebben gedaan. En dan op weg naar Kaapstad. Van daaruit zullen we weer een nieuw bericht plaatsen.