Bericht uit Iran
Blijf op de hoogte en volg Ellen en Erik
28 April 2017 | Iran, Ilanjegh
In Yerevan bezoeken we het genocide memorial en het bijbehorende museum dat erg indrukwekkend is. De stad zelf bevalt ons een stuk minder. Een sfeervol centrum en echte bezienswaardigheden lijken te ontbreken, waardoor we met terugwerkende kracht Tbilisi een stuk hoger aanslaan. We wandelen, terrassen en doen wat boodschapjes. En voor het eerst deze reis hebben we het warm.
Terug op de camping maken we kennis met een Iraniër, die ons gerust weet te stellen over de overstromingen. Dat is nog ver af van de route die wij denken te gaan rijden, dus daar zullen we geen last van hebben.
Het kost ons nog 2 dagen om naar de grens te rijden. Beide dagen bestaan uit het bezoeken van een klooster, rijden door de prachtigste landschappen en een bushcamp op een mooi plekje. De laatste zo'n 20 kilometer voor de grens, zodat we daar de volgende dag mooi op tijd zijn. Die avond maken we onze laatste fles Armeense wijn soldaat en zoekt Ellen de voor Iran geschikte kleding bij elkaar.
De volgende ochtend bij de grens duurt het even voordat de Armeniërs ons het land uit willen helpen. Na het doorlopen van een wazige procedure lukt het uiteindelijk wel. Aan de Iraanse kant gaat het beter. We treffen het dat het een feestdag is. Er is bijna niemand bij de grens en ook wordt er met een minimale bezetting gewerkt. We treffen een douanier in uniform aan en een man zonder uniform die zich voorstelt als Mr. Zachary. Alles verloopt erg relaxt en van Mr. Zachary krijgen we een paar sinaasappels. Aan grensovergangen waar we fruit krijgen aangeboden hebben we goede herinneringen. Ook bieden de sinaasappels een mooi bruggetje om via Oranje het gesprek op voetbal te brengen. Altijd een goede ijsbreker. Mr. Zachary blijkt fan van Tractor Tabriz te zijn. En laat die club nou net het weekend ervoor een grote club uit Tehran met 1-0 hebben verslagen. Mr. Zachary was erbij in het stadion en heeft een en ander gefilmd. Ondertussen moet de man in uniform uitvogelen hoe het carnet moet worden gestempeld, iets wat hij zo te zien nog niet eerder heeft gedaan. Door de formulieren van de afgelopen dagen als voorbeeld te nemen zoekt hij de juiste stempeltjes bij elkaar. Omdat er ook een datumstempel op moet wil hij weten wat de Europese datum is. Met wat tellen kom ik op 25 april uit. Na wat geklungel met het stempel heeft hij 52-apr-2017 staan. Tja, zie dat dan maar weer eens goed te krijgen! Want niet alleen onze datum, ook onze cijfers zijn anders dan de Perzische en dan moet je ook nog in spiegelbeeld denken. Ga er maar aan staan! Ondertussen vermaak ik me kostelijk met het kijken naar de filmpjes die Mr. Zachary me laat zien op zijn telefoon. Na een poging of 10 hebben we eindelijk de juiste datum staan, is alles voor elkaar en mogen we gaan. Bij het verlaten van het grensterrein rijden we tegen een slagboom aan waar ze ons om een exit paper vragen. Dat hebben we niet gekregen, dus maar weer even terugrijden. Terug bij de mannen leggen we uit wat we nodig hebben. Hun reactie is: 'no paper! Mr. Zachary says no paper!' Bij de slagboom herhalen we letterlijk deze woorden en dat doet wonderen. De slagboom gaat open en we rijden Iran in, verder door de prachtige Araz vallei, waar we ook het laatste stukje van Armenië al doorheen reden.
Omdat het een feestdag is en dus veel mensen vrij zijn, maken we gelijk goed kennis met de nationale hobby van de Iraniërs: picknicken. Overal zien we gezinnetjes op kleden zitten en staat de barbecue aan. Picknicken kan gewoon langs de kant van de weg, op een ander willekeurig stukje gras of op speciaal hiervoor aangelegde picknickterrassen. De locatie lijkt verder van ondergeschikt belang, als je maar picknickt.
Wij brengen onze eerste nacht door in Maku. Alles is best even wennen. De taal, het schrift, het geld en voor Ellen natuurlijk ook de hoofddoek. Vanuit Maku rijden we naar Tabriz, waar ze een park hebben waar je gratis mag kamperen. We hopen daar eindelijk eens andere overlanders tegen te komen, want dat is er tot nu toe niet van gekomen. Als we het park inrijden zien we gelijk een kleine overland truck staan met Nederlands kenteken. Deze blijkt van Andrew en Martine uit Schiedam te zijn. Zij zijn al meer dan een jaar onderweg om van Kaapstad terug naar Nederland te rijden. Zij willen die middag nog richting de grens met Armenië rijden, zodat we maar kort de tijd hebben om elkaar te spreken. In die tijd lukt het hen wel duidelijkheid te scheppen in de 'geldkwestie'. In Iran betaal je met Riaals, maar zaken worden geprijsd in Tumans. En daar zit een factor 10 tussen. Daarnaast worden soms de duizendtallen weggelaten. Dus als iemand zegt 5 of 5.000 (Tuman) dan moet je 50.000 Riaal betalen. Nu we inmiddels ook de Perzische cijfers weten te ontcijferen, begint het een beetje te wennen.
In de stad bezoeken we de bazaar en lopen we wat rond. Bij de tourist info proberen vragen we na waar we een verzekering voor de auto kunnen regelen. Dat zijn we bij de grens vergeten te regelen. De volgende dag kan de broer van de man van de tourist info ons daar wel bij helpen, dus we spreken af de volgende ochtend terug te komen.
Overal in de stad wordt Ellen nagestaard. We krijgen de indruk dat de uit Nederland meegebrachte sjaal die als hoofddoek moet dienen niet helemaal volgens de laatste mode is. En het nastaren begint een beetje irritante vormen aan te nemen. In een hoofddoekenwinkel schaffen we daarom 2 nieuwe exemplaren aan.
De volgende dag doen we eerst bij een koffietentje vlakbij onze camping een bakkie. Ellen gaat voor wat hoofddoekadvies nog even te rade bij de barista's. Zij verzekeren haar dat ze very beautiful is met beautiful eyes. Ook de nieuwe hoofddoek is helemaal prima. Ze ziet eruit als een echte Iraanse. Uiteraard moeten er foto's gemaakt worden en telefoonnummers uitgewisseld. In de stad lijkt het nastaren inderdaad een stuk minder te zijn geworden. Wel hebben we teveel tijd verknoeid om voor het weekend nog een verzekering geregeld te krijgen. Op donderdagmiddag en vrijdag zitten de verzekeraars dicht. Dus moeten we nog maar een paar dagen onverzekerd rond blijven rijden.
We blijven de rest van de dag in de stad. Op vrijdag rijden we naar Kandovan, een rotsformatie waar men een dorp in heeft gebouwd dat nu nog bewoond wordt. Omdat het vrijdag is en het maar een kleinstukje rijden vanuit Tabriz, is het erg druk. 'Mooi plekkie voor een picknick', lijken veel Iraniërs te denken. Als we een heuvel beklimmen om een mooie foto te maken, banjeren we opeens door de picknick van een grote familie. We komen er niet weg zonder even aan te schuiven voor thee en koek. En zo gaat het eigenlijk de hele tijd in Iran. De mensen zijn supervriendelijk. Iedereen wil met je praten, je iets geven, met je op de foto of nodigt je uit. Als we overal op in blijven gaan, gaan we nooit iets van dit land zien. En dat willen we wel graag, dus zoeken we Memphis weer op en rijden we verder.
-
30 April 2017 - 19:48
Leny:
Leuk om je verslag te lezen Erik. Inmiddels hebben jullie al veel bijzondere belevenissen meegemaakt. We lezen het met veel belangstelling! -
01 Mei 2017 - 08:16
Edwin:
Blijf schrijven, superleuk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley