Everyday no bingo
Door: Erik
Blijf op de hoogte en volg Ellen en Erik
08 April 2017 | Turkije, Türkeli
We hebben inmiddels een stuk meer van Turkije gezien. Na ons bezoek aan de oorlogsgraven en het museum van Gallipoli gingen we, volgetankt met Turks chauvinisme, de Dardanellen over. Nu werken we langzaam onze weg verder richting het oosten. We bezochten Bursa en Iznik (Nicea), beiden historische steden die wel een bezoekje waard waren. Van daar uit reden we richting de Zwarte zeekust. De kustweg blijven we in grote lijnen volgen tot aan Georgië. Enkele keren maken we uitstapjes wat verder landinwaarts. Zo ook naar Safranbolu, een Ottomaanse stad die bekend staat om de typisch Ottomaanse huizen en om de saffraan. Ze hebben er saffraanthee, saffraanrijst, saffraansoep, saffraanzeep, de hele mikmak. Ellen heeft er een flesje saffraanparfum op de kop getikt, zodat we er nog weken van kunnen nagenieten.
Terug aan de kust kwamen we uit in Amasra dat ook we het mooiste plaatsje aan de Zwarte zeekust wordt genoemd. Het ligt inderdaad erg mooi. Verder vonden we het stadje eigenlijk niet zo bijzonder. Dat gaf ons mooi de gelegenheid om naar de kapper te gaan en wat groente in te slaan op het lokale marktje. We vonden het namelijk wel eens tijd worden voor een echt bushcamp en dan moet er zelf gekookt worden.
Na een halve middag rijden over de prachtige, bochtige kustweg gingen we op zoek naar een mooi plekje voor ons bushcamp. Onze keus viel op een weggetje dat van de hoofdweg af naar het strand leek te lopen. Na een steile afdaling van een kilometer kwamen we inderdaad beneden aan bij het strand. De perfecte bushcamp plek! Ik wou Memphis (jaja, de fünfer heeft een naam gekregen) een stukje het kiezelstrand op rijden. Dat bleek geen goed idee. Al na een paar meter zaten we vast en was Memphis niet meer voor of achteruit te krijgen. Dat was dus graven geblazen. Na twee vruchteloze pogingen om er weer uit te komen gooiden we de bats erbij neer. Het laatste beetje daglicht gebruikten we om kamp te maken en toch een beetje van ons mooie plekje te genieten. Dat lukte nog vrij aardig en we hadden er best een prima avond.
De volgende ochtend liepen we omhoog naar de weg om te kijken of we hulp konden vinden. We hielden lukraak auto's aan en probeerden onze situatie duidelijk te maken. Na een mislukte poging of vijf, troffen we een gezin uit Istanbul dat een paar woordjes Engels sprak. Ze kwamen van oudsher uit de buurt en kenden wel iemand met een lier. Ze zouden over een uur terug komen.
Nog geen uur later waren de mannen terug. De lier was niet gelukt. Wel hadden ze broodjes meegenomen. Eerst wilden ze de situatie wel eens met eigen ogen bekijken. Op het strand aangekomen werd nog even gecontroleerd of we wel echt goed vast zaten. Hierbij groef Memphis zich nog een paar centimeter dieper in.
Toen ik liet vallen dat een tractor ook wel eens een oplossing kon zijn, bleken ze ook iemand met een tractor te kennen die ze konden bellen. We hadden toch maar mooi geluk ('bingo', zoals ze zelf zeiden) dat we hen waren tegengekomen. Daar hadden ze natuurlijk gelijk in.
Om een lang verhaal kort te maken: de tractor kwam opdagen en wist Memphis uit de penarie te trekken. Dit heugelijke feit moest gevierd worden in het theehuis het dorp verderop, waar Ellen als enige vrouw veel bekijks had. Een uurtje later waren we weer opgewarmd, bedankten we onze redders en namen we afscheid. We wisselden nog wat beleefdheden uit en kregen het advies om in het vervolg wel wat voorzichtiger te zijn. Want het was nu wel goed afgelopen, maar 'everyday no bingo!'.
Terug aan de kust kwamen we uit in Amasra dat ook we het mooiste plaatsje aan de Zwarte zeekust wordt genoemd. Het ligt inderdaad erg mooi. Verder vonden we het stadje eigenlijk niet zo bijzonder. Dat gaf ons mooi de gelegenheid om naar de kapper te gaan en wat groente in te slaan op het lokale marktje. We vonden het namelijk wel eens tijd worden voor een echt bushcamp en dan moet er zelf gekookt worden.
Na een halve middag rijden over de prachtige, bochtige kustweg gingen we op zoek naar een mooi plekje voor ons bushcamp. Onze keus viel op een weggetje dat van de hoofdweg af naar het strand leek te lopen. Na een steile afdaling van een kilometer kwamen we inderdaad beneden aan bij het strand. De perfecte bushcamp plek! Ik wou Memphis (jaja, de fünfer heeft een naam gekregen) een stukje het kiezelstrand op rijden. Dat bleek geen goed idee. Al na een paar meter zaten we vast en was Memphis niet meer voor of achteruit te krijgen. Dat was dus graven geblazen. Na twee vruchteloze pogingen om er weer uit te komen gooiden we de bats erbij neer. Het laatste beetje daglicht gebruikten we om kamp te maken en toch een beetje van ons mooie plekje te genieten. Dat lukte nog vrij aardig en we hadden er best een prima avond.
De volgende ochtend liepen we omhoog naar de weg om te kijken of we hulp konden vinden. We hielden lukraak auto's aan en probeerden onze situatie duidelijk te maken. Na een mislukte poging of vijf, troffen we een gezin uit Istanbul dat een paar woordjes Engels sprak. Ze kwamen van oudsher uit de buurt en kenden wel iemand met een lier. Ze zouden over een uur terug komen.
Nog geen uur later waren de mannen terug. De lier was niet gelukt. Wel hadden ze broodjes meegenomen. Eerst wilden ze de situatie wel eens met eigen ogen bekijken. Op het strand aangekomen werd nog even gecontroleerd of we wel echt goed vast zaten. Hierbij groef Memphis zich nog een paar centimeter dieper in.
Toen ik liet vallen dat een tractor ook wel eens een oplossing kon zijn, bleken ze ook iemand met een tractor te kennen die ze konden bellen. We hadden toch maar mooi geluk ('bingo', zoals ze zelf zeiden) dat we hen waren tegengekomen. Daar hadden ze natuurlijk gelijk in.
Om een lang verhaal kort te maken: de tractor kwam opdagen en wist Memphis uit de penarie te trekken. Dit heugelijke feit moest gevierd worden in het theehuis het dorp verderop, waar Ellen als enige vrouw veel bekijks had. Een uurtje later waren we weer opgewarmd, bedankten we onze redders en namen we afscheid. We wisselden nog wat beleefdheden uit en kregen het advies om in het vervolg wel wat voorzichtiger te zijn. Want het was nu wel goed afgelopen, maar 'everyday no bingo!'.
-
10 April 2017 - 22:06
Astrid:
Ook jij hebt de writing skills Erik -
11 April 2017 - 08:04
Edwin:
Memphis? Je ziet dat er uit vervelende situaties ook leuke dingen kunnen ontstaan. Hoort toch een beetje bij zo'n avontuurlijke reis. Wacht met veel belangstelling op de volgende post. -
11 April 2017 - 09:25
Leny En Bert:
Grappig geschreven verhaal. Moest steeds wel lachen. Gelukkig gered uit de ellende. En nu maar verder genieten van de reis. We hopen wel dat het voor jullie wat warmer zal worden want het is nu nog maar frisjes daar.
-
11 April 2017 - 09:53
Chantal:
Heerlijk verslag weer! Ik denk ik reageer eens op de blog... dan kom ik misschien ook in jullie geprinte album voor in het bejaardentehuis...Hahaha! Dus als je dit leest, oud, versleten en mijmerend naar al je reis herinneringen...neem nog eens contact op dan gaan we weer lekker afrikaans eten! Deal ? ;-)
-
11 April 2017 - 23:21
Jeroen:
Mooie verhalen! Ik blijf ze lezen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
